Sylwester w domu.

Coś trzeba przegryźć wieczorem, czekając na Nowy Rok.

Kruche maślane ciasteczka do poobiedniej kawy.

Wigilia.

U nas już wszystko gotowe. Czekamy na pierwszą gwiazdkę. 

Jest taki wiersz, bardzo ckliwy, bardzo znany, autorstwa Nuchima Bomse, poety żydowskiego pochodzenia. Pisał w języku jidysz, a jego wiersze tłumaczył na polski Czesław Miłosz.

I ten wiersz, modlitwa, zawsze kojarzy mi się z Wigilią. 

Tak więc dzisiaj banalnie, ale w Wigilię można sobie na banał pozwolić.

Niech Twoje światło, Panie, tylko dniowi świeci 

A tylko ciemność zachowaj dla nocy. 

Niech moja suknia ubogiej kobiety 

Spokojnie leży na ławeczce w nocy. 

Niechaj w klasztorze umilkną już dzwony, 

Mój sąsiad Iwan niech ich nie kołysze, 

Niech nocny wiatr odejdzie w inne strony, 

Żeby dzieciom w kołysce było jak najciszej. 

Niech kury śpią na grzędach, w stajniach konie 

Pośrodku ciemnej nocy. 

Kamień sprzed nogi złodziejowi odejm, 

Żeby nie upadł, idąc w ciemnej nocy. 

Napełnij niebo w ciemnej nocy ciszą, 

Błyskawice powściągnij, przytłum gromy, 

Niechaj rodzące matki ich nie słyszą. 

Niech nikt nie będzie i w myśli skrzywdzony. 

Uchroń od grozy ptaki w czas noclegu 

Na wysokim drzewie w dzikim lesie. 

I wód ryczących nie wypuszczaj z brzegów. 

Niech rzeka w nocy kładek nie uniesie. 

Mnie samą chroń od wody, błyskawicy, 

Przeciw ogniowi bądź mi ku pomocy. 

Niech moja suknia ubogiej kobiety 

Spokojnie leży na ławeczce w nocy. 

sł. Nuchim Bomse, tłum. Czesław Miłosz

Washington Park Arboretum

U nas już stoi.

Niechby tak w święta...

Bezos Center for Innovation

Bezos Center for Innovation to właściwie muzeum historii (Seattle) i przemysłu.

Położone w bardzo ładnej okolicy, nad wodą (no, o wodę w Seattle to raczej nietrudno), na której co chwila lądują małe samolociki (obserwowanie tych samolocików było dla mojego dziecka sporą atrakcją).

Wstęp do Bezos Center nie jest ujęty w City Pass, ale - tu miła niespodzianka, bo w Ameryce się z tym nie spotkałam nigdy - wstęp dla dzieci jest bezpłatny. Dla osoby z Europy, która przywykła do tego, że dzieci do muzeów wchodzą albo dużo taniej, albo za darmo, ceny tego typu rozrywek w USA mogą się wydać koszmarne, więc tym bardziej należy docenić centrum Bezosa.

Na starcie dziecko dostało karteczkę ze scavanger hunt (dość popularna w amerykańskich muzeach rozrywka dla dzieci - książeczka, w której są np. kupony ze zdjęciami różnych eksponatów, które należy odnaleźć - po odnalezieniu odrywa się kupon/dostaje pieczątkę; zabawa sprawia, że dziecko uważniej wszystko ogląda ;)), a ja pouczenie, że broń Boże nie wolno dziecku pić niczego na terenie muzeum. Biorąc pod uwagę fakt, że wszędzie indziej muzea wręcz sprzedawały napoje, to było nieco dziwne, ale w sumie mi zwisało. 

A teraz do rzeczy. Muzeum jest nowoczesne, czyste, ładnie zorganizowane. Nie za wielkie, ale i nie małe. Trafiliśmy na fajną tymczasową wystawę dotyczącą czekolady, gdzie rozpylano zapach czekolady. 

W części o historii Seattle się nie odnalazłam (chociaż wyglądała bardzo fajnie i ciekawie), bo nie znam Seattle na tyle, żeby docenić eksponaty, ale część "techniczna" była bardzo bajerancka. Zagraliśmy sobie z dzieckiem na prawdziwej, starej maszynie ze Space Invaders, młody mógł ręcznie uruchamiać najróżniejsze mechaniczne modele np. mostów, a także wyjrzeć z budynku przez peryskop. 

Spędziliśmy tam dobre dwie godziny, po czym udaliśmy się pieszo na długi spacer do Downtown, odwiedzając po drodze miły, mały park z tyrolką dla dzieci (i wielkim szopem na drzewie).

Seattle. Takie tam. Różne.

Ktoś chce adoptować autostradę? Małą, smutną, niekochaną autostradę? Bez mamusi?

Strasznie szczęśliwy ludzik, który się pośliznął. Aż sama mam ochotę się pośliznąć.

Akcja "Raj na Plantach"

Całkiem niedawno pod Bunkrem Sztuki...