Zima.

Nie łudźmy się, już tu jest. Zima, jędza. 

Jest zimno i mokro od miesiąca. 

Byle do maja, w maju już zazwyczaj jest dość ciepło. W kwietniu BYWA ciepło. Marzec to nieporozumienie. Obietnica wiosny, która nie nadchodzi i śnieg na Wielkanoc. Cztery, pięć miesięcy i znowu będzie znośnie, prawda? 

Zwariuję.

Młodszy kot zaokrąglił się na zimę znacznie. Zmienił też futro jak profesjonalne, dzikie zwierzę. Sierść zrobiła się długa, a podszerstek tak gęsty, że trzeba mocno rozgarniać, żeby zobaczyć skórę. Piękny, zimowy, tłusty, puszysty okaz. Z dzwoneczkiem, bo gnojek zaczął spędzać całe dnie, oblizując się pod karmnikiem dla ptaków.

Kot stary za to w tym roku spędza większość czasu w domu, więc futro zmieniło mu się o wiele mniej, niż w poprzednich latach. Owszem, w uszach wyrosły długie włosy, ale poza tym sierść nie ma tej gęstości, co u kota, któremu się chce wyjść na mróz. Emerytura zawitała do staruszka, chociaż z dnia na dzień jednak jest lepiej, bo dokarmiam go mocniej i w suche dni wyrzucam na werandę, żeby poczuł trochę zew natury.

I tak nam mija początek polskiej paskudnej zimy. 

Chcę do słońca.

Zdjęcie robione kartoflem po ciemku, ale kotki takie ładne...