Pustynia Błędowska

Po tym, jak internety na wiosnę ogłosiły, że Pustynię ucywilizowano i posprzątano, żeby można było się nią napawać, miałam to miejsce na liście wycieczek, które muszę odbyć (a daleko nie mam). Większość lata jednak upały były takie, że wycieczka na pustynię była ostatnią rzeczą, na jaką miałam ochotę. Wreszcie jednak nastała pogoda idealna i.

Żeby obejrzeć Pustynię Błędowską należy udać się na punkt widokowy Czubatka na szczycie wzgórza Czubatka, gdzie - poza kawałkiem tarasu, zadaszonymi stolikami i parkingiem, jest wygodny początek szlaku na pustynię.

I teraz uwaga - przy punkcie widokowym są mapki. Mapki szlaków. Żółtego i czerwonego. Oprócz tego, czego dowiedziałam się przypadkiem, istnieje też pomarańczowa (oznakowana pomarańczowym rombem, który wygląda jak przypadkowa plama po spreju na drzewie - taka, jaką robią czasami leśnicy, zaznaczający chore drzewa) ścieżka edukacyjna, która pokrywa się częściowo ze szlakiem żółtym i prowadzi od ławeczki do ławeczki, jest opatrzona tablicami informacyjnymi i drewnianymi pomostami na pustyni (że niby widokowe, ale niewiele zmieniają, bo tam płasko ;)).

No więc tak. Olejcie te mapy, bo są do dupy. W cały świat. Obok wieży obserwacyjnej przy punkcie widokowym jest oznaczenie żółtego szlaku i nim idźcie. Cały czas. Przez las w dół, potem na pustynię. Wygodna, łagodna, trasa. Nie patrzcie na inne znaki, na ścieżkę edukacyjną i tak wleziecie po drodze. Po prostu.

To, jak bardzo ludzie nie ogarniają, że na pustynię można zejść z punktu widokowego (mimo tych mapek, ale przy braku nawet gównianej strzałki pt. tu zleź, zaczyna się szlak za tym winklem), było bardziej, niż widoczne, albowiem chociaż na tarasie widokowym Czubatka było sporo ludzi, to na pustyni byliśmy SAMI. Na szlaku też. Cały, calutki czas. Ze dwie godziny na pewno. Nie popełnijcie tego błędu, bo warto pójść. Pamiętajcie - za wieżą pożarniczą żółtym szlakiem.