NYC. Chinatown.

Na południu ściął mróz.

No i przyszła. Jędza jedna. Zima.

Poranki już często mroźne. Szyby w aucie już prawie codziennie skrobię, stojąc i marznąc przed siódmą rano na podjeździe. 

Wywieszam ptakom ziarna. Na wprost okna mojej kuchni jest krzak, który był kiedyś migdałkiem. Migdałek padł, a że był szczepiony na podkładce z ałyczy, odbiła ałycza i urosła jak wściekła, uwolniona z niechcianego współpasażera. A na ałyczy każdej zimy mieszkają ptaki. 

Wróblowate; głównie mazurki i różne gatunki sikorek. Obok krzaka wieszam ziarno. Kiedy się kończy, ptaki robią się wkurzone i - słowo daję - upominają się o katering. 

Kupuję więc kilogramy słonecznika i orzechów, a pod ałyczą rozkładam jabłka dla kosów, bo od paru lat na zimę zostaje kilka sztuk. 

Na początku byłam zdziwiona, bo przecież wszystkie nasze kosy (a mamy ich dziesiątki w naszym zagajniku przy strumieniu) odlatują na zimę, więc czemu tych kilka sztuk zostaje? Doczytałam, że zawsze się znajdzie kilku rebeliantów płci męskiej, którzy lubią pilnować najlepszych miejsc na gniazda i ani myślą ich zostawiać bez opieki. 

Tak więc ja nie mogę zostawić ich bez jedzenia. I rozkładam te owoce, rozwieszam słoninę, ładuję ziarna całymi łopatami. Krzyczę na koty, które oblizują się pod krzakiem, żeby poszły polować na coś innego. I tak nam upływa zima. I ja to lubię.

Policzcie ptaszki. :)

Barbakan.

Nie ma mnie tu. Nie ma mnie na moim drugim blogu. Biegnę i biegnę, ledwo przysiadam. A jak przysiadam, to gapię się w Netflixa.

Mówiąc pobieżnie i ogólnie, rozczarowuje mnie sytuacja w kraju i na świecie. Martwienie się tym, co jeszcze może nadejść, odbiera mi energię.

Dzisiaj więc Barbakan. Zgodnie z ogólnoświatową potrzeba budowania fortyfikacji, murów i zasieków.