Sylwester w domu.

Coś trzeba przegryźć wieczorem, czekając na Nowy Rok.

Kruche maślane ciasteczka do poobiedniej kawy.

Wigilia.

U nas już wszystko gotowe. Czekamy na pierwszą gwiazdkę. 

Jest taki wiersz, bardzo ckliwy, bardzo znany, autorstwa Nuchima Bomse, poety żydowskiego pochodzenia. Pisał w języku jidysz, a jego wiersze tłumaczył na polski Czesław Miłosz.

I ten wiersz, modlitwa, zawsze kojarzy mi się z Wigilią. 

Tak więc dzisiaj banalnie, ale w Wigilię można sobie na banał pozwolić.

Niech Twoje światło, Panie, tylko dniowi świeci 

A tylko ciemność zachowaj dla nocy. 

Niech moja suknia ubogiej kobiety 

Spokojnie leży na ławeczce w nocy. 

Niechaj w klasztorze umilkną już dzwony, 

Mój sąsiad Iwan niech ich nie kołysze, 

Niech nocny wiatr odejdzie w inne strony, 

Żeby dzieciom w kołysce było jak najciszej. 

Niech kury śpią na grzędach, w stajniach konie 

Pośrodku ciemnej nocy. 

Kamień sprzed nogi złodziejowi odejm, 

Żeby nie upadł, idąc w ciemnej nocy. 

Napełnij niebo w ciemnej nocy ciszą, 

Błyskawice powściągnij, przytłum gromy, 

Niechaj rodzące matki ich nie słyszą. 

Niech nikt nie będzie i w myśli skrzywdzony. 

Uchroń od grozy ptaki w czas noclegu 

Na wysokim drzewie w dzikim lesie. 

I wód ryczących nie wypuszczaj z brzegów. 

Niech rzeka w nocy kładek nie uniesie. 

Mnie samą chroń od wody, błyskawicy, 

Przeciw ogniowi bądź mi ku pomocy. 

Niech moja suknia ubogiej kobiety 

Spokojnie leży na ławeczce w nocy. 

sł. Nuchim Bomse, tłum. Czesław Miłosz

Washington Park Arboretum

U nas już stoi.

Niechby tak w święta...